حسد
حسد
اثری از: مارسلین دبردوالمور
یک روز،بی آنکه سخنی از غم دل به میان آرم،به تنها کسی که دوستش دارم نوشتم : " و زنی است که تو را از جان و دل دوست دارد.پیرامون خود بنگر آنگاه حدس بزن که او کیست.آنگاه پاسخ ده : این جا هستم." روزی او را دیدم،به سویش دویدم و فریاد شادی پر اضطرابی را که از دلم برخاسته بود در گلو خاموش کردم.اما او به خود نگفت " اوست؟" به من هم نگفت" تویی" ! بی آنکه از خویش نامی برم،بدو نوشتم":روز و شب به یاد تو اشک می ریزم.در انتظار روزی هستم که پرتو عشق دیدگان تو را به من پیوند دهد". یک روز مرا دید.دیدگان مرا که هنوز غرق اشک بود دید،اما وقتی که دست لرزان مرا در دست گرفت، به خود نگفت "اوست؟" به من هم نگفت "تویی"! بی آن که بگویم:"منم" از نزد او گریختم.راز پنهان را در دل نگه داشتم،اما غم دل از پایم در افکند.تا روزی چند،دیگر اثری از من و راز پنهان من نخواهد بود.شاید آن روز، وی در جست و جوی آن کس که دل به همراه او داشت بر سر گورم گذر کند و با خواندن نام من،به راز دلم پی برد.آنگاه با وحشت به خود بگوید:"او بود؟" به من بگوید: "تو بودی"!
رویای شب هنگام
رویای شب هنگام
دلبندم،
آنگاه که اخترکان یک به یک سر تعظیم در برابر قدسیای صبح فرود می آورند؛آندم که تنها صدای بال فرشتگان است که پهن دشت سکوت شب را می شکافد و آن لحظه که به تلاقی سحر انگیز طلوع و غروب می انجامد و ابر سپید صبح،حریر سیاه شب را در کرانه های افق در آغوش می گیرد و خدواند،خود ازین معجون طبیعت در شگفت می ماند؛من تو را به خواب دیدم ... زیبا تر از همیشه ...
***
و تو ای الهه ی گریزان شب، به یاد داری که چگونه سرزمین خیال را در نوردیدی و چون شاهزاده ای از تبار آرزو، دامان اشتیاق را به دست گرفتی،دزدانه به کاخ احساسم وارد شدی و سرانجام بر تخت افکر و امیال شاعرانه ام غنودی؟
اما من به یاد دارم خویشتن را،که چگونه چون غریقی که خود تشنه ی دریاست؛ به نظاره ات نشستم تا شبی را نیز تو در ملکوت آمال و آلامم اوج گیری و به پرواز در آیی ...!
***
اما افسوس،افسوس که دیری است دِیری که تو خود دِیر نجابت بر آن نام نهاده ای در برابرمان ریشه دوانده و در میان روزها و شب هایی که دیوانه وار به دنبال هم می دوند و در پس حصار نیرنگ ها و شرنگ ها؛ هیچ شیدای رهگذری را به درون راه نمی دهد و دریغا که این دخترک افسون نگاه غافل است از آنکه اقیانوس نجابت چشمهایش خود به تنهایی هر بی بند و بار بی باکی را به کام خود می کشد!
***
پس من آنقدر خود را دلیر نمی یابم که دروازه های این دیر غمگسار را در هم شکنم بی آنکه مفتون طلسمت شوم ساحره ی صبح!زین روی پتک های امید و آرزو را به دستان نحیف تو می سپارم تا هرآندم که نیک تر یافتی و لختی به عشق آسودی؛ خود با فرجام زمان در هم بکوبی شان.من نیز در واژه واژه ی هر ترانه ام تکرار خواهم کرد افسون آفرینش را؛ و شاید تو را!
***
زین پس من نیز هر شب با یاد همان اخترکان شب،در اندیشه ی همان صدای بال فرشتگان و به امید همان آمیزش سحرانگیز درخواب خواهم رفت تا شاید دگر بار،باری دگر تو را به خواب بینم!
اثری از : خودم