غم های بزرگ
غم های بزرگ
اثری از :آن برانته
و شما ای ناله های در گلو مرده آرامم بگذارید.و شما ای دیدگان حسرت بار که هرگز چشمه ی اشک هاتان بسان صحرای سوزان خشک و عطش زا نمی گردد.بمیرید.بگذارید این پلک های پرچین و فرسوده بر هم بیاسایند. و تو ای آفتاب،که هر روز به جنگ تاریکی های درون من می آیی، و به اصرار می کوشی تا این تارهای محزون به ارتعاش درآیند و این چشمان گناه کار در آزار من بکوشند،هرگز طلوع مکن و تو ای قلب بیهوده که آرامگاه غم های بی پایان منی،از تپش باز بمان.آه...! نفرین به شما ای شاخک های خشک که می کوشید با پیچ و تاب دادن این قلم وامانده از تلخی ها؛از شرنگ ها و از مصایب روز افزون زندگی من،حکایت کنید.نفرین بر تو ای قلم که می خواهی از رنجم بکاهی و با نوک لغزنده ی مرا از لغزش در پرتگاه مرگ باز داری و شما ای باد های توفان زا،ای دریای خروشان،ای رعد وباران ... ای خوشی های زودگذر،ای غم های جاودان،از من چه می خواهید؟ ... و تو ای آنکه یتیمان آفریدگارت می نامند،از چه روست که مرا زندگی بخشیدی؟ ... آه نفرین به شما ... و شما ای آدمیان که به همه چیز خود می بالید ... به زندگی تان،به ناله هاتان،به آفتابتان،به تاریکی تان،به رعد و توفان هاتان،به دریای خروشان تان و به خداتان.من از شما بیزارم ... چون بی نصیبم ... بی نصیب از یک زبان تا به این دخترک که هر روز به بهانه یی به کشتزارمان می آید بگویم:
«نازنین دوستت دارم» ...آه!چه کنم؟!