رز سفید ...
رز سفید...
اکنون زمان به کندی روزها و شاید سالها می گذرد. ثانیه ها یکی از پس دیگری می آیند و به امید مژدگانی عمر کوتاه خویش را به دست طماع زمان می سپارند و ره سپار می شوند.درختان شاخک های خود را چون دستانی آزمند به سوی خورشید برافراشته اند؛ تو گویی دعایی می خوانند واینک ابرها همچون لشکری سترگ سینه آسمان را در می نوردندِ مه غلیظی ماه را در برگفته و زمین را به چالش می طلبد.اما چه شده؟
آیا این نسیم دولت توست که اندامم را به رعشه واداشته؟
و آیا این پرتو مشرق توست که زندگی بخش مزرعه ی قلبم شده؟
و آیا این صدای قدوم توست که قلبم را به تپش انداخته؟
آیا این...آیا این تویی؟
آری.تویی. می آِیی و در گوشم زمزمه ای می کنی و با نگاهت وداع می گویی و می روی.بی آنکه بدانی میخک وجودم را پژمردی و آتش و التهاب درونم را خفه کردی.فروغ دیدگانم را ستاندی و ذهن آرام و بی دغدغه ام را به تشویش و انداختی و در دلم آشوبی به پا کردی.براستی آیا تمام اینها همگی از پس همان یگانه آیه ای بود که در گوشم فرو خواندی ای الهه ی عشق؟
***
نه.باور نمی توان کرد.چرا که تو پاک تر از آنی که تن به پژمردن دلی دهی.نگارم تو سوزنده تر از آنی که آتشی را خاموش کنی تو بخشنده تر از آن که دیدگانی را بی فروغ نمایی.تو بسیار مظلوم تر و معصوم تر از آنی که بتوانی وجودی را این گونه به تلاطم بیافکنی.پس این که بود که مرا بدینسان و بدان حال رها کرد؟براستی که بود؟
***
باد مشت خشمگین خود را بر پنجره ی دلم می کوبد و در گوشم می غرد.رعد و برق مستی را از کفم می برد و باران غبار غم را از دیدگانم می شوید.شب با همه جلال و شوکتش دستان پرستاره اش را در آغوشم می پیچد و ترانه ی مهتاب را به آرامی در نگاهم هجی می کند.گویا همه می خواهند خبری دهند.اما دوباره چه شده؟
***
اما آیا این منم که باید سزاوار چنین عذابی باشم؟آیا این منم که باید به حکم جفا و به جرم وفا واپسین سالهای عمرم را در سیاهچال مرطوب چشمان تو سپری کنم؟آیا این منم که اکنون مستحق آنم که تلی از بغض و اندوه وجودش را به تسخیر کشد؟و آیا شایسته تر آنست که تا ابد در برکه ی تنهاییم تنها بمانم؟
***
لختی می اندیشم.آری من همانم و تو نیز همانی.اکنون است که معنای گذر ثانیه ها و دعای شاخ های خشک درختان،هجوم ابرهای باران و تقابل ماه و مه را در می یابم.پس همه و همه برای آن بود که مرا تنها یک چیز گویند؟:......او دوستت ندارد.فقط همین؟
آیا عشق همان است که هستی و نیستی را در هم آمیخته و جان انبوه دلدادگان و نگاه سیل دلداران را به سوز و گداز انداخته؟و آیا عشق همان موجودی است که اندک اندک در وجودت رخنه می کند و دیر یا زود غلیان و طغیانش نابودت می کند؟براستی آیا عشق اینست؟
***
در خلال لحظه ای سالها می گذرد و زندگی با همه ی فراز و نشیب هایش در مقابل دیدگانم رژه می رود و من ناگهان چشم باز می کنم.
دوباره صبح شده و ستارگانی را می بینم با پلک هایی خیس آسمان نگاهم را ترک می گویند.سایه ای در برابرم متجلی می شود.و این تویی اما این بار با شاخه ای رز سفید و بوسه ای شیرین تر از هر آنچه...می شناسیم.
اثری از : خودم
پ ن : خیلی وقت پیش منتشر اش کرده بودم ...
پ ن ۲ : لطفا یک جوری که من نفهمم به روی خودتان نیاورید که فهمیده اید و دلیلی نداشته جز آپ کردن ...