وداع

                                           وداع

     و این شاید تلخ ترین واژه ی لغت نامه بشری باشد آنگاه که دلداری دلداده ای را ترک می گوید...و شاید به شیرینی بوسه ای باشد آن دم که خاطرات تلخ گذشته را تا ابد وداع می گوییم.و حال تو می نگری که تا کنون که ها و چه ها را وداع گفته ای.

     من با تو وداعی گفتم،با همه خاطراتی که سالها زخم تازیانه هاشان جسم و جانم را می آزرد.و اکنون تو مرا وداع می گویی.تو گویی که آن تازیانه های تن فرسا بسی شیرین تر از این وداع روح و جان فرساست اما چه باید کرد؟

     سه روز می گذرد و تو در جسم و جانم نفوذ کرده ای و در روح و روانم می خلی.ندیده و نشنیده...اما حقیقت دارد.و تو شاید می اندیشی که پسری کوچک که هنوز در طغیان دورانی به اسم بلوغ سیر می کند،در پی هوای خویش تو را می خواند و تو را می خواهد.و شاید در آن اندیشه ای که احساسش همچو احساس کودکی است که بازیچه ی جدیدی یافته و آنگاه تو به خیال خاطرات تلخ گذشته او را در میان این جوشش و خروش ترک می کنی.اما من نه همان کودکم و نه تو همان بانوی سه روز پیش.همه چیز ناگهان عوض شده و ما که خود تنها مصوب این تغییراتیم فراموش کرده ایم که آنچه اکنون در وجودمان می خروشد حس عجیبی است.حسی که آدمیان عشق می خواننش.

   به اندازه تمام ستاره ها دوستت دارم عزیزم.سفر خوبی داشته باشی.

اثری از : خودم

پ ن : سحر ، این یکی را برای تو نوشته بودم ، هان؟ ماجرایش چه بود ؟ خوب شما که نمی دانید ، من و سحر سه روز بود همدیگر را دیده بودیم ، حتی ندیده بودیم ، روز اولش ناهار قرمه سبزی داشتید نه ؟روز دوم هم که ندیدیم هم را و روز سوم که نماندی و رفتنی شدی ...

پ ن : گاهی شبیه سدی می شوم که  تنها، یک نوازش مانده تا فرو بزند ، حالا شما هی لگد بزنید ، یعنی هیچ کدامتان عمران نخوانده اید ؟ نمی دانید پوست کلفت هایی مثل من با مشت و لگد ، فقط پوست کلفت تر می شوند؟

پ ن : چرا جمله ی آخرم را شبیه زنان یائسه نوشته ام؟

پ ن : اصلا همان گلواژه یی که ، از ما بودن خسته ام ، بگذارید خودم باشم ، همه تان ...