مرگ شاعر
مرگ شاعر
اثری از: دیلکه
مثل آنکه در خوابی کهن فرو رفته باشد،با رنگ پریده سر بر بالش سخت نهاده و مرده بود.زیرا دنیا هر آنچه را که مایه ی احساس او بود از او گرفته بود و دوباره در بی اعتنایی همیشگی خویش فرو رفته بود.
کسانی که او را زنده دیده بودند نمی دانستند که چگونه با همه اجزای جهان یکی شده،زیرا همه چیز،دره ها و چمنزار ها و جویبارها به حقیقت چهره او بودند.
آری،چهره او پهن دشت جهان بود که امروز نیز هم چنان سراغ او را می گیرد.آنچه امروز می میرد تنها نقاب اوست.نقابی است که آرام و بی دفاع مثل میوه ای رسیده فرو می افتد تا به خاک بپیوندد.
یادگار من
یادگار من
اثری از: کارمن سیلوا
زندگی را عاشقانه در بر کشیده ام.می خواهم با چنان اشتیاقی تنگ در آغوشش بفشارم و چنان سراپای خویش را با او در آمیزم و یکی کنم که پیش از آن روزگار دیدگان مرا برای همیشه از دیدار روی زیبا باز دارد و گرمی آغوش من همه جا را گرم کرده باشد.
پس از من،دریای بی کران که در سرتاسر جهان گسترده شده،در سرگردانی امواج متلاطم خویش همه جا طعم تلخ غم مرا در دهان خواهد داشت و هر کشتی که بر روی امواج آن بگذرد کشتی وجود مرا که پیوسته در دریای رنج در حرکت بود به یادش خواهد آورد.پس از من، گرمی دیدگان من که شاید شکفتن گلهای وحشی بهاران بودند،در دامنه پر چمن تپه ها باقی خواهد ماند،هر شامگاهان حشره ای که از شاخه های پر خار بیابان فریاد بردارد یاد از هوس های سوزان من خواهد کرد.
پس از من،نهال های سر سبز نو رسیده ی کشتزاران بهاری و چمن های تازه رسته،کنار جویباران،پیوسته فشار انگشتان مرا که روزگاری با نوازشی عاشقانه بر آنها نهاده شده بود،احساس خواهند کرد.طبیعت که سرچشمه ی شادی من و قلمرو آرزوهای من بود،عطر امید ها و هوس های مرا همراه هوا خواهد بویید و بر سراپرده ی غم ها و رنج های بشری نشان دل مرا نقش خواهد زد.
دیوار
پشت این کوه بلند
لب دریای کبود
دختری بود که من ...
سخت می خواستمش!
و شما می دانید ........
ای اخترکان خاموش
که چه خوشدل بودیم
و چه خوشبختی پاک
در نگاه من و او می خندید! …
اینک ای دخترکان غماز
گر نه لالید و نه گنگ
بگشایید زبان…
و بگویید که از یک بهتان
چون شد این چشمه غبار آلوده
و میان من و او
...
اینک این راه دراز
اینک این کوه بلند
اینک این دشت بزرگ...!
هوشنگ ابتهاج
دختری با حرفهای غمگین
این را برای یاسمین نوشته بودم ... دخترک غمگین ، گاهی از خودت بنویس ...
---
دختری با حرفهای غمگین
دیگر چشم هایم به هر روز دیدنش عادت کرده بود؛دخترک گوشه ای می نشست؛زانوانش را در آغوش می گرفت و همصدا با باران ترانه ی سکوت را زمزمه می کرد.کلاه حصیری اش را در برابرش می گذاشت و رزهای سیاهی را که شب هنگام در بستر تنهایی از شاخه رسته بود درونش می نهاد.پس هر رهگذری که رد می شد؛دخترک شاخه گلی نثارش می کرد و با نگاهی شیرین بدرقه اش می نمود؛بی آنکه بتوانی در نگاه مسحور کننده اش اثری از خواستن را بیابی.
و او هر روز این بازی کودکانه را از سپیده دم؛آنگاه که در آغوش آسمان خورشید می شکفت؛آغاز می کرد و تا هنگامی که طفل یک روزه اش در بطن کوههایی که شهر را به محصور کرده بود؛مدفون می شد ادامه می داد و من هرگز دلیل اینکارش را نفهمیدم.اما اکنون دیوار های اتاقم محفل شاخه خشکیده هایی است که روزی در آغوش گرم دخترک و لختی درمیان انگشتان سرد من آسودند و حال یکصدا یک چیز را فریاد می زنند:... « دختری با حرفهای غمگین»... و یاد می آورندم که هربار در چشمهای خیسش می نگریستم؛طعم گس اندوهی را می چشیدم که هرگز خاطرم را ترک نمی کرد.ماتمی گواه از رازی نهفته؛سری که هر روز شکسته تر از پیشش می کرد.
***
به ناگه خزانی زود رس شهر را در آغوش پیچید.ابرهای شوم و سیاه با هجوم وهم انگیزشان لرزه بر اندام شهر انداختند و بوف های کور جانشین گنجشک هایی شدند که صبح هنگام بر شانه های دخترک بازی می کردند.سرانجام در شبی سرد برفی سهمگین باریدن گرفت و هر رهگذری از بیم آنکه همبستر سنگ فرش های خفته شود روانه ی آشیانه شد.همه به جز همان دخترک غمگین.گویی که در انتظار کسی بود تا آخرین گلش؛همان رز سرخ را تقدیمش کند.انتظاری هراس انگیز اما شیرین.
پس او آمد و طوفانی رعشه برانگیز وزیدن گرفت.شهر چون خارپشته ای که اسیر چنگال باد باشد ضجه می زد و می گریید.ابری از غبار شهر را به تسخیر در آورد و آواز کریه کفتار ها طنین انداز شد.اندکی گذشت و به ناگه همه چیز پایان یافت.
***
حال خورشید دوباره می درخشید و پیکان های طلایی رنگش را بر تن سیاهی فرو می کرد.آسمان پاک تر از همیشه گشت و تنها تکه ابری گل مانند در میانش خود نمایی می نمود.و من به شوق آنکه دگر بار نگاهم را با نگاه عشق آلود دخترک پیوند دهم رهسپار همان میعادگاه همیشگی می شوم و در کمال ناباوری گلبرگ هایی سرخ رنگ را می یابم که بر تن خسته ی پیاده رو آسوده اند.آری براستی دخترک رفته بود اما چگونه؟
***
حال سالها از آن وداع زودهنگام می گذرد و آن گلبرگ های خسته پیوسته پا برجایند و من با خود می اندیشم که براستی گناه دخترک چه بود که اینگونه محکوم به شکستن قلبش شد؟ و ناخودآگاه روزی را به یاد می آورم که دخترک؛کودکانه عشقی را دزدید و در زندان دلش پنهان کرد.آری تنها جرمش همین بود!