آنگاه

 آنگاه ...

دلبندم،        

آنگاه که سد سکوت را بشکنیم و زبان را به گناه بیالاییم؛تو را می خوانم.آندم که سایه ی وهم انگیز آلام و آمالمان بر ما چیره ساز گردد؛واندر آن بستر اوهام سایه ی تو را خواهم جویید و به جست و جوی خیال تو خواهم بود.آن هنگام که تاریخ زمان و زمانه را می بلعد و به دریای فراموشی می سپارد؛تو را به یاد خواهم آورد.آن لحظه که بتوان با بوسه ای یخ وجودی را شکست تو را خواهم بوسید.و در آن سپیده دمی که پیچک عشق و گرد انتظار با هم بیامیزند و غنچه ای بپرورانند از صمیم دل آن را به تو خواهم بخشید. و آن وقت که در خروارها خاک غوطه می خورم؛تو نیز بر مزارم گذری کن و با خویش بگو او کسی بود که روزی مر غنچه ای از عشق بخشید؛تا شاید آن روز که زمان و مکان با هم بپیوندند دوباره تو را بیابم. 

اثری از:خودم

پ ن :  اصلا همه ی خوشی این نوشته ها ، باور پذیر نبودن شان ست ..

پ ن  : هیچ کدامتان باور نمی کند نه ؟ من همه را ، همه نه ، اما ، بیشتر این نوشته ها را ، درست زمانی نوشتم که معلم های پیر و فرتوتم رو به تخته می نوشتند و شاگردهای پیرترشان ، با همه ی توان ، مشغول گوش کردن بودند ...

پ ن : من اصلا هیچ وقت درس نخوانده ام ، نشنیده ام نه ؟ خوب هیچ وقت نه، فقط به اندازه یی که معلم بی هوا بپرسد چه گفتم و بگویمش ...