آشفتگی و طوفان ...

    نگارا،

            طبیعت سرور وصف ناپذیرش را با نغمات نسیم صبحگاهی پیش کشت می نماید.شب آرامش نهفته در این کهکشان خاموش را در جامه تاریکی تقدیمت می نماید.جنگل طراوتش را با پیک بهار سوی تو می فرستد.

            دریا با فوج فوج لطافت موج هایش تو را در بر می گیرد وکوه لبریز از غرور تو را تاج خویش می نامد.خورشید به عشق تو می سوزد و ماه و مهتاب به شوق تماشای تو گرد این کره خاکی می گردند و می گردند.و در آخرالزمان مردگان به امید دیدار تو سینه خاک را می گشایند.

                    و آسمان... و آسمان با نوای بی نوایی مُلک صبا رامِلک تو می خواند.

             و تو که زمان و زمانه را با یک کرشمه مجنون و مفتون ساخته ای،و حال با کرشمه ای دیگر از وصالت مایوسشان می کنی؛چگونه از من انتظار داری که تو را بخوانم و تو را بخواهم؟

              از من...از کسی که اکنون در پیکر فرتوت و فرسوده اش تنها تو جاری هستی و من جز تو،یاد تو و عشق تو تحفه دیگری ندارم که بخواهم با آن سیما و سیره ی دلفریبت را به چنگ بیاورم.

              پس من اکنون همدل و همزبان با هستی و نیستی در سوگ تو نشسته ام و در خیال خود روزی را می بینم که بتوانم تو را در آغوشت گرم بفشارم و لبان سرد و بی روحم را بر لبان آتشین فامت بیاسایم.اما هر بار،این مصائب و شرنگ های روزگار است که در ابری از آشفتگی مرا حتی از خیالت بی نصیب می گذارد.پس حال تو پاسخ ده،که آیا جز مرگ بستر دیگری مرا می طلبد؟

اثری از : خودم

 ---

        طوفان ...!

     آه،طوفان،طوفان،طوفان می آید و می روبد و می برد.و اکنون طوفانی به وسعت تاریخ،با قدرت نگاه چشمانی معصوم و با صلابت دستی مهربان چند شب و چند روز است که در پیکر فرتوت و فرسوده خسته دلی رخنه کرده و به تلاطم افتاده.

     ابتدا نسیمی بود،با طراوت پیک امید؛رو به فزونی گذاشت و آنقدر این فزونی شیرین و دلنواز و لذت بخش بود که سراپرده و جودم را جولانگه پیچ و تابش کردم.و او خروشید،جوشید و آنقدر ادامه داد تا ذره ذره های وجودم یک به یک از آن او گشت،بی هیچ تقلایی.افسوس که سحری در میان بود.

     همچو شعله ای زیر انبوه دود و خاکستر این چرخ کبود به خود می پیچیدم،اما طوفان دوباره مشتعلم کرد.دوباره مرا نور بخشید،دگر بار حرارتی داغ تر از نگاه آتشین خورشید ارزانیم داشت.دوباره شروعی نو و دوباره زندگی ای تازه.و این...و این سحر سحر بود که باد را رابطی ساخت تا طوفان را بهانه ای کند برای دوباره دمیدن،برای طلوعی دگر از میان تاریکی های هزار توی زمان و مکان.

     اکنون آن خسته دل بی رمق،جامی بلورین گشته،مملو از اکسیر حیات،لبریز از شادابی رنگین کمان،لبالب پر از اشتیاقی تازه،پر از جنونی فرح بخش...پر از عشق که هر دلشکسته ای و دلبسته با جرعه ای از آن جانی دگر می یابد.اما...اما این می و این باده تنها از آن توست،ای سحر،ای سَحر که مرا باز آفریدی!

اثری از : خودم

پ ن : این دو ، دو پست جداگونه بودند و هنگام ویرایش ، یکی شان گم شد ... فقط درست یادم نیست که چه شد و چرا بهم چسباندمشان ...

پ ن 2 : ببخشید که نظراتتان پرید ...