وجودت همه شعر

   وجودت همه شعر           

                                                                                  اثری از :داریوش شاهین

     چرا می گویی من شعر را نمی فهمم؟

     من از ادبیات چیزی نمی دانم،

     من با این حرف ها آشنایی ندارم؟

     چشمان تو بهترین و زیباترین شعر های هستی آفرینند.لبان تو عالی ترین کلمات مهرآمیز را زمزمه می کنند.تو مجموعه دل آویز ترین شاهکار های شعر جهانی.هیچ شنیده یی:شعری،غزال چشمی،ترانه یی،مهتاب رویی،منکر شیدایی و زیبایی وجود خود شود؟دستانی که نسیم و حریر را نوازش می کند.لبی که به گل لطافت می آموزد.چشمی که فروغ خدایی دارد و هر از بند رسته یی را دگر بار اسیر می سازد.سیمایی که مهتاب را حسودانه شرمگین می کند.ابروانی که هر کمانی را به خواری می شکند.مژگانی که آبروی هزار تیر دل دوز را بر باد می دهد.پیکری که عاج را،مرمر را،به رشک و حسد می آورد.

     بینی قشنگی که همیشه بوی گل های بهاری می دهد.لبانی که یاقوت در برابرش خونین دل می شود.چانه یی که اگر هزاران بار بوسیده شود هنوز هم بوسه می خواهد.

     تو با این همه لطافت و زیبایی،آبروی شعر و شور را می بری.پس چرا می گویی «من از شعر چیزی نمی دانم»

     تو با چنین وجودی دیوان عالی ترین شعر های جهانی.حرف تو به این می ماند که: آفتاب روی تو بگوید: من تاریکم.مرجان چشمان تو بگویند: ما بی جانیم. بهار پیکر تو بگوید: من سرود مغموم سروم. گل های دستان تو بگویند: ما بی رایحه هستیم.آسمان دل تو بگوید: من بی ستاره ام. آبشار گیسوان تو بگوید: من خشک و بی ترانه ام.مرمرین سینه ی تو بگوید: من سنگ خارا هستم.لاله های گوش های تو بگویند:ما خالی از زمزمه ی محبتیم.حتی پاهای تو که بر روی ابرهای خیال ره می سپرند،بگویند: ما بر سنگ های سخت و خشن نامرادی روانیم.

     اینک شاعری با این همه رباعیات طلایی،می گوید من شاعری و شعر نمی دانم و از آنها چیزی نمی فهمم.بهترین شعر تو این است که می گویی : «ادبیات چیست؟» و تو اما راست می گویی،در پیش تو،عالی ترین شعرها و چکامه های ادبیات گیتی،معنی و مفهومی ندارد.آه افسوس!