مروارید بی صدف

      آنچه می خوانید برگرفته از کتاب "مروارید های بی صدف" به گردآوری،ترجمه و نوشته ی داریوش شاهین است و تعدادی  از پست های مندرج نیز از همین کتابند.

مروارید بی صدف  

                                                                                                                                                                                             اثری از: داریوش شاهین

          شما هرگز غم انگیز تر از این شعری نگفته اید ... و اشکبار تر از این سرودی نشنیده اید. من بی آنکه به شما چیزی بگویم، فقط دریچه ی دلم را به رویتان می گشایم؛ آنگاه در صدف خالی من ، غم انگیزترین حدیث عشق را خواهید خواند. در خلوت این تنهایی قصه ی یک بی گناهی نهفته است. فریاد یک بی فریاد در طنین است. امید یک بی امید در حسرت یک آرزو غنوده است. و مثل همیشه پای یک عشق سوزنده در میان است. ولی نه،براستی امروز دیگر پای او در میان صدف دل من نیست. حتی گذشت سال ها، بر جای پایش خاکستر غم نشانده،غبار خاکستر دل سوختگی های من و افروختگی خاطراتم.      مروارید مثل همه ی دخترهای خوب،همچون یک قطره ی باران از آسمان پاک زندگی در صدف جان من چکید ...      من این موهبت ملکوتی را،این ترانه ی هستی را، این الهه ی عشق را با خود به ژرفای دریاهای دور بردمش و او سال ها در آرامش این بستر غنود.چه روزها که برایش ترانه ی خورشید های بی غروب را سرودم، چه هفته ها که برایش بهارهای پر شکوه آوردم به امید آنکه در کنارش زندگی را بیابم،عشق را بیابم و با غم های زندگی قهری دیر گسل داشته باشم و چه سال ها که او در این صدف بارور شد، شکل بهار یافت،عطر گل ها گرفت و لبخند زندگی شد.دیگر بیم من نبود که روزی همه ی عهد ها را بشکند و «مروارید» من گردن آویز دیگری شود و خود را به دست پر پینه ی گوهریان بسپارد، تا نوازش های زهد و عشق مرا قاهرانه از پیکرش بریزند، و به آسایش این پرده های پرهیز چشمگیر دل های پرکینه و خالی از عشق هوس بازان کنندش. در روزی که آفتاب نداشت «مروارید» من سرود که:      «صدف» من،تو که مرا در گاهواره ی گل ها، به اشک و آه در میان نوازش های مهتاب پروراندی، تو که بر گونه های من،لطافت گلبرگ های بهار ریختی و بر لبانم، رنگ لاله ها و شهد جان زنبوران عسل را نهادی،تو که بر پیکر من نجوای آبشاران ریختی و بر دستان من رایحه ی گل های یاس را فشاندی و پیکرم را در مه خیال شستی.من اینک دوست دارم که قاهرانه تو را از خود برانم، چون شور شهدین زندگی را در این می بینم که دوست بداریم بی آنکه دوستمان بدارند و قهرآفرین شویم با آنکه  می دانیم ستایشمان می کنند. من از عشق هایی که با اشک یکی و خنده ی دیگری به کاشانه ی غم می نشینند لذت می برم.بیزارم از این حدیث تکراری که چون دستت را به گرمی فشردم،پیکرم را نوازش کنی.      و من نشسته بر هودج عصیان،اندوه را تازیانه نواز دل ساختم و خروشیدم که:      «مروارید» من،اگر صدف جانم را از خود خالی کنی؛اگر اشک و آه مرا،رنج تنهایی مرا با تیپای غرورت به وادی نومیدی بیفکنی،اگر گذران روزها،هفته ها،سال ها را که من به پای تو و به امید تو و به یاد فرداهایی که با تو می داشتم از یاد رفته بشماری، پس چه تفاوتی  است میان تو و طوفان هایی که ساقه های لطیف و نرم گل ها را با خروش و فریادشان از ساقه می شکنند؛شمع های روشن را می کشند؛به آرامش دریاها،موج های پرشکن می بخشند و بی ترحم سروهای بلند را به زیر می افکنند؟ و ...      ... و همان طور که «مروارید» من پا از «صدف» جان من می کشید، پر کرشمه،پر ز وسواس و پر غرور گفت:      - اگر مرا دوست داشته باشی،به رضای من رضا می شوی.چون من هرچه باشم ، هر که باشم،مرواریدم و تو با هر که بودی، هرچه بودی صدفی. و این راست است که صدف ها همیشه پر بها نمی مانند و مروارید ها همیشه در دل صدف ها آشیان نمی گیرند.