رویای شب هنگام
رویای شب هنگام
دلبندم،
آنگاه که اخترکان یک به یک سر تعظیم در برابر قدسیای صبح فرود می آورند؛آندم که تنها صدای بال فرشتگان است که پهن دشت سکوت شب را می شکافد و آن لحظه که به تلاقی سحر انگیز طلوع و غروب می انجامد و ابر سپید صبح،حریر سیاه شب را در کرانه های افق در آغوش می گیرد و خدواند،خود ازین معجون طبیعت در شگفت می ماند؛من تو را به خواب دیدم ... زیبا تر از همیشه ...
***
و تو ای الهه ی گریزان شب، به یاد داری که چگونه سرزمین خیال را در نوردیدی و چون شاهزاده ای از تبار آرزو، دامان اشتیاق را به دست گرفتی،دزدانه به کاخ احساسم وارد شدی و سرانجام بر تخت افکر و امیال شاعرانه ام غنودی؟
اما من به یاد دارم خویشتن را،که چگونه چون غریقی که خود تشنه ی دریاست؛ به نظاره ات نشستم تا شبی را نیز تو در ملکوت آمال و آلامم اوج گیری و به پرواز در آیی ...!
***
اما افسوس،افسوس که دیری است دِیری که تو خود دِیر نجابت بر آن نام نهاده ای در برابرمان ریشه دوانده و در میان روزها و شب هایی که دیوانه وار به دنبال هم می دوند و در پس حصار نیرنگ ها و شرنگ ها؛ هیچ شیدای رهگذری را به درون راه نمی دهد و دریغا که این دخترک افسون نگاه غافل است از آنکه اقیانوس نجابت چشمهایش خود به تنهایی هر بی بند و بار بی باکی را به کام خود می کشد!
***
پس من آنقدر خود را دلیر نمی یابم که دروازه های این دیر غمگسار را در هم شکنم بی آنکه مفتون طلسمت شوم ساحره ی صبح!زین روی پتک های امید و آرزو را به دستان نحیف تو می سپارم تا هرآندم که نیک تر یافتی و لختی به عشق آسودی؛ خود با فرجام زمان در هم بکوبی شان.من نیز در واژه واژه ی هر ترانه ام تکرار خواهم کرد افسون آفرینش را؛ و شاید تو را!
***
زین پس من نیز هر شب با یاد همان اخترکان شب،در اندیشه ی همان صدای بال فرشتگان و به امید همان آمیزش سحرانگیز درخواب خواهم رفت تا شاید دگر بار،باری دگر تو را به خواب بینم!
اثری از : خودم
دست نوشته های شما زیباست
در اوج شب به شهود ملکوت راه خواهم یافت ؟ نمی دانم همین زیبایش می کنه . قمار عاشقانه . حظ بردیم
درین سقوط ستارگان بر صحرا-درین وارونگی اشیاء درین سیطره ی غریب و انبوه درد ...
سخن از عزای باطل شبست و رجعتی به درون.
چشمان تو چه دارد که به شب بگوید؟شب از من خالیست...
زیبا مثل همیشه