طلوع دوباره ...

آمم ، این اولی بود، اولی از  دو سال پیش که نوشتن  رو شروع کردم.                      …

می بینید ، من همچنان به نوشتن مزخرفات علاقه مندم ، با چاشنی ای که فقط کمی متفاوت ست …

اصلا چطور شد این را نوشتم ؟ خوب کتاب مروارید های بی صدف را که می شناسید؟ همان را شب اولی که خواندم ، فکر کردم چه خوب ، باید امتحان کنم ...همین ...

---

                              طلوع دوباره

       نازنینم،

            اکنون که در بستر عشق آرمیده ام از برای تو می نویسم و در ژرفای خیال خود به تو می نگرم. به آنکه عمری است درطلبش هستم. به آنکه سال ها،ماه ها،روزها و ساعت ها را با یاد او سپری کردم وحال که در سایه پرتو بی وفاییش جان می سپارم همچنان به یاد اویم. به یاد او هستم  که چگونه  عاشقانه نامه هایم را با بی جوابی پاسخ می دادی. به یاد تو که چگونه هر لحظه بیشتر و عمیقتر در جسم و جانم رسوخ می کردی و حال که سراپرده وجودم متعلق به توست،ای پرده سرا منزلت را ترک می گویی؟

                                                    ***

          دقایقی چند تا سپیده دم نمانده و آنگاه که شعشعه های آفتاب هم بسترم شود؛پروانه ی حیران دیگری از مجمع دلسوختگان این شمع سوزان،بر زمین می نشیند،غم و اندوه بر او چیره ساز می گردد و جان می سپارد  و این ستاره درخشان آسمان عشق خواهد بود که به آرامی و تنهایی  فروکش می کند و تا ابد در هیبت سرد و خاموش خویش باقی می ماند مگر زمانی که دگر بار پرتو های روشن عشق در وجودش رخنه کند و بار دگر طعم چون خورشید سوزان بودن در سایه ی خورشید دیگری به اسم خورشید عشق را بچشد.