جیغ ...

که چه دوست داشتم بدانی حالا چقدر شبیه آدمک نقاشی جیغ شدهام و دستانم  روی گوشهای سرخ و کوچکم آرام گرفتهاند و انگار بیقرارم  تا کسی و شاید دو کسی همان‌طور دست در دست هم رد شوند و  دهان وامانده‌ام باز شود  و  آن جیغ فرو خفته را که  می‌لولد و نگاهش به روزنهی میان لب‌هایم دوخته را بپرانم  و پیچ بخورم پیش از آنکه دلشورهام؛ ازینکه هنوز در میانههای پل معلقام و تنها، و شب، بیصدا لحاف‌اش را پهن کرده و حتما پسرک نقاش نمیتواند نقش چهرهام را -  که حالا میان سایه روشن غروب بیرمقتر از قبلاش شده و چشمهایی که روی سرخیشان تاکید کرده بوده‌ام - تصویر کند؛  رنگی از یقیق بگیرد و ببینمش که ناامید دست‌هایش را در جیبهای شلوارکش فرو کرده و شانه‌ای بالا انداخته که بمانم میان اینکه نمی‌شود یا نمیتواند و بعد کیف پول چرمیاش را در بیاورد و به چیزی درونش نگاه کند و فکر کنم احتمالا عکس کسی است و دوست ندارم نشانم دهد و پشت بندش بگوید مثلا این مادرم است یا آن یکی، این گوشه، نامزدم، که قرار است هفته بعد و شاید هفته های بعدتر در یکی از خانههای دهی که درست آنسوی پل است با هم در آغوشند و حالم بتر شود از آنکه تنهایم و نیامدند و سوز به صورتم می‌خورد و انگار باید با همان استیصال همیشگی میان ماندن و رفتن‌ام/اش یکی را انتخاب کنم و احساسی که باز قرار است عقی برنم  و آنچه که از ظهر درون معده‌ام -  که حالا چند سالی می‌گذرد از روزی که فهمیدم سرطان است و نه زخم-  لول میخورد را بالا بیاورم و کاملا اتفاقی بریزم‌شان روی تخته چوبهای کف پل و ببینم پاچههای شلوار براقی که تنها برای امروز پوشیده بودمش حالا غرق آن بوی ترشی نفرت انگیز است و فکر کنم چطور این کثافتکاری را قبل از آنکه بیایند و نقاشیام  رنگ و بوی کثافت بگیرد جمع و جور کنم و در همین میان نگاهم بیافتد به رودخانه زیر پل که حسابا قرار بود بعد از آن جیغ موعود وا دهم  و بیافتم و بپرانمم درونش، از حرکت باز ایستاده  و اصلا شاید خشکیده و با همان پیشانی چروک‌آلود از پسرک نقاش که انگار بیخیال انعام رفته است بپرسم که چرا و چه شد و باز بگویم تف به این روزگار کثافت که یک مرگ ایدهآل و ساده را هم دریغام کرده و همانجا طاق باز دراز بکشم و آرزو کنم که فردا شاید کسی که نخواهد میهمان جشن سالیانه روستا باشد و گذرش اتفاقی به پل افتاده بیایید و جسد وامانده‌ام را ببیند و بعد آن هیکل درشت و پشمالو را به چه زحمتی سوار گاریاش کند و همان حوالی از ترس آنکه همان یک جشن سالیانه ده را هم کفن و دفن غریبهای به گند بکشد با همان بیلچه خمیدهاش- که کنار بستههای کاه و درست بالای سرم  افتاده- چاله ای بکند و بگذاردم همانجا تا آرام بگیرم و بعد فردا و فرداها که از ژاندارمری آمدند و سراغم را گرفتند و نشانم را پرسیدشان، بیایند باز من را که تازه با جیرجیرکهای کودن همان حوالی خو گرفتهام بردارند و ببرند در قبرستان خانوادگی‌مان که فاصله چندانی ندارد، لابلای قبر عموها عمههایی که کمتر دیدم‌شان چالهای بکنند و همان چند تکه باقی مانده را با سلام و صلوات چال کنند و در همان حال دشنامی نثار  روح پدر بزرگوارم که خاطرهی محبتهای ناکردهاش را هیچ از یاد نبرده‌ام بابت کاشتن همچین شازدهای بکنند و من خنده‌ام بگیرد از آنکه پدرجانم را سربلند کردهام و همه تلاشم را بکنم تا اگر همان طرفها هم جیرجیرکی یا اصلا کرمی پیدا شد و به گمانم باید که بشود خو بگیرم و آرام آرام روزهای رفته و حکایت مرگ غریبم را تعریفشان کنم تا جسد مانده‌ام که حالا فقط چند استخوان کریه و کمی سفید باقی مانده غمباد نکند و خوشحال باشد که او هم قصه شد و روزی خواهد رسید که کسی بیاید و بخواندش و به این همه حماقت بشری بخندند و باورش نشود  و باز مرا که حالا همان چند استخوانم هم که دیگر هیچ خاطرم نیست نصیب که و چه شده فراموش کنند و بگویم همین بود؛ فراموش شدم...