خواهم آموخت

تو بهترین دوستمی!  باورت میشه همینو گفت؟

-  باید باور کنم ...

گفت فضولا زدن جعبه شو پاره پوره کردن ... خوب، خودش هم اگه بود، وقتی پاکت سیگاری می دید که یه طرف نوشته " هومممم"   و طرف دیگه "می کشی؟"   پاره اش می کرد، گاسم می انداختش دور ... مهم نیست ... فقط دلم شور چسب پاکت رو می زد که یهو میونه های راه واز نشه ... 

خوشحالی شو دیدم ... اما، اما احمقونه ست  ... چون نیستم،  بهترین ام؟ من خام؟

- خام

نپخته ام ... نپخته ام، می فهمم اما یاد نمی گیرم

-  ...

بلد نیستم، می گم که، هیچ وقت شرایط جوری نبود که لازم باشه یاد بگیرم ... بودن ... چطوری بودن،اصن نبودن رو، این از بقیه مهتره نه؟

- تقریبا ...

همون ... باید بفهمم، ... یعنی من که می فهمم، اونان که نمی فهمن،نمی فهمن من حالیمه، ناراحتی شونو، نارضایتی هم نه، سرخوردگی شونو، خوب من می فهمم

- خوب ...

خو اصن اونان که نمی فمهمن، رسمن نمی فهمن نمی تونم توضیح بدم که تو، هوی.. آها، تو دیگه، تو که نمی دونم بالای چی حس می کنی بازیت دادم، نارحتت کردم، داری اشتباه می کنی  ...

چون بلد نبودم، نیستم، می فهمی؟

می فهمی الان، منم چقدر دوست دارم بغلت کنم؟ببوسمت؟بیشتر از خار خودم؟ خوب، منم مث بابام، بابا هم می گفت ماچ کردن بلد نیست، نه فقط مامانو، که همه رو، منو که نه، اما دلش بالای  کوچیکه که می تپید، اونو هم  فقط بغل می کرد ...

اما... تو نمی فهمی ...

تو که می فهمی؟

من،گفتن اش رو هم بلد نیستم

- تو فقط شهامت نداری

نه،تو هنوز هم می تونی مثل احمق ها لبخند بزنی، اصلن حرفهای احمق ها را بگویی اما من،فقط نوشتن رو بلدم... همین، یادگرفتن ات را، بلد نیستم

نیاموخته ام ... هیچ وقت ...

صبور باش اما، بیاموزم... بگذار بیاموزم ....

که خواهم آموخت ...

که این نخواهم ماند ...

 ---

کرمان،کرمان،کرمان ... فقط زود برنگرد ... من تازه نوشتن را یادگرفته ام